Onlangs werd Pauline Vermeulen – Dekker (55, getrouwd met Henry en wonend in Eindhoven) toegevoegd aan het pastorale team van de parochie Sint-Odulphus van Brabant. In Best, Oirschot, de Beerzen en Spoordonk heeft zij de pastorale zorg voor met name de (jonge) gezinnen. Ze vertelt enthousiast over de geborgenheid van de kerkgemeenschap en over de uitdagingen waar gezinnen van nu mee te maken krijgen. De kerk is dé plek voor ‘zachte hulp’; voor vriendschap, verbinding, liefde en het oog hebben voor elkaar, aldus de pastor.

door Rens van Ginneken

Het zou zomaar kunnen dat ze de eerste vrouw is in het pastorale team van Sint-Odulphus van Brabant. “De paus en onze bisschop zien ook de grote waarde van de ‘vrouwelijke kracht’. Ik voelde me ook direct zeer welkom in dit team, waarin mijn inbreng volledig op waarde wordt geschat. Met de hulp van de Heilige Geest kan er zo veel moois gebeuren in onze parochie, waarin ook Moeder Maria een prominente plek inneemt. Zoals bij de Kapel van de Heilige Eik, een zeer bijzondere plek, waar we met de Kruisweg op de eerste dinsdag van mei eigenlijk ook tonen: we zijn allemaal pelgrims, mensen onderweg. Ja, vaak is de tocht en de gezamenlijke ervaring zeker zo belangrijk als het reisdoel”, zo vertelt de pastor met een glimlach.

Met de paplepel

Haar roeping tot het pastorale werk kent een bijzondere voorgeschiedenis, zo onthult ze. “Ik ben opgegroeid in Bussum, vader en moeder waren traditioneel katholiek opgevoed. Mijn grootmoeder was gereformeerd en werd pas later katholiek. Dat lag gevoelig in haar familie; ze moest zelfs haar catechismusboek verbergen. Bij onze Mariakerk in Bussum was een flink deel van onze familie actief betrokken. Veel familieleden deden vrijwilligerswerk of waren koster bijvoorbeeld. Ik zelf was lectrice. Je kunt bij mij wel zeggen: met de paplepel”, lacht ze. “Het voelde altijd als warm en geborgen. Vervolgens ontstond er in mijn moeders familie een soort breuklijn, die eigenlijk tot mijn roeping heeft geleid.”

Liefdevolle opvang in kerkfamilie

Ze vervolgt: “Twee weken na mijn geboorte in 1969 kwam de jongste broer van mijn moeder om door een ongeval in Noorwegen. Het verdriet in de familie was enorm en mijn oma was zo uit het lood geslagen dat zij een deel van haar moederlijke rol bij mijn moeder moest neerleggen. Die nam de verantwoordelijkheid voor het gezin van haar ouders over en regelde bijvoorbeeld de begrafenis, de administratie en allerlei andere zaken. Dat had weer tot gevolg dat mijn moeder er een tijdlang maar beperkt voor haar eigen gezin kon zijn. Maar wat ik op dat moment in mijn jeugd van haar miste, vond ik wel bij mijn ‘kerkfamilie’, tussen mensen die liefdevol om me heen gingen staan. Zij begeleidden me bij tal van zaken en werden een soort gidsen voor me. Later in mijn leven merkte ik hoe belangrijk dat toen voor mij is geweest. Die herinnering is me nog altijd heel dierbaar.”

Jonge gezinnen inspireren

De weg naar het familiepastoraat was hiermee onbewust al geplaveid voor Pauline. “Ik zie de kerk graag als een veilige haven, zeker ook voor gezinnen. Met de boodschap binnen de kerk, om juist naar buiten te gaan: kijk om je heen wat er nodig is en laat Gods liefde in de wereld zien! Bij het inspireren van jonge gezinnen met kinderen begint het bij de ouders natuurlijk. Bij de eerste kennismakingen in onze parochie met hen kwam er al veel boven. Ik merkte dat veel ouders zoekend zijn: ze voelen sociale druk om te presteren in deze jachtige wereld, een moeder gaf aan het soms zwaar te vinden om 24/7 ‘aan’ te moeten staan met jonge kinderen én een baan.”

'Geloven is samen onderweg zijn', stelt de nieuwe pastor, zoals hier mooi symbolisch is verbeeld tijdens de Kruisweg naar de Heilige Eik op 7 mei.

Een plek om je zorgen te delen

“Je hoort over uitdagingen waar mensen mee geconfronteerd worden: de hypotheek die afgelost moet worden, verlies van werk, hoe begeleid je je kinderen zo goed mogelijk naar volwassenheid? Dat waren direct al mooie, vertrouwelijke gesprekken, waarin we merkten dat er veel is dat ons verbindt en dat er een plek is om je zorgen te delen. Daarin ben je niet alleen! In gesprekken met de werkgroepen Gezinsvieringen, Communie en Vormsel bleken we ook veel kernwaarden van het geloof te delen. We merkten dat zelfs in deze tijd, waarin het individu soms wel erg centraal staat, de kracht toch vooral in het gemeenschappelijke zit.”

Op bezoek bij de Voedselbank

Zo ontstonden er al mooie en leerzame momenten met de kinderen, vertelt de pastor. “Bijvoorbeeld toen we met de groep vormelingen van Oirschot en Spoordonk naar de Voedselbank in Best gingen. Een vrijwilliger daar vroeg aan de kinderen waarom de Voedselbank juist op een industrieterrein staat. Het antwoord – dat de bezoekers van de Voedselbank graag anoniem willen blijven, omdat er veel schaamte bij komt kijken – was voor de kinderen een echte ‘eyeopener’. Daaruit ontstond weer het gesprek over: hoe kunnen we deze mensen en de Voedselbank ondersteunen? Ook de Groene Kerk is zo’n onderwerp dat we – geïnspireerd door paus Franciscus – graag uitdragen. Dat gaat over verantwoordelijkheid nemen voor onze planeet, eerbied voor de Schepping tonen. Dat is van groot belang, ook al doe je dat in het klein, in je eigen straat, of met de plastic inzameling in onze kerken.”

We zijn met een vrije wil geschapen

Dat de kerkdiensten veel minder dan vroeger worden bezocht speelt ook in deze parochie, zo realiseert Pauline zich. “De kerken zijn inderdaad leger, maar mijn glas is toch halfvol. Ik ben vol vreugde over ons geloof, ik geloof echt in onze toekomst. Je hoeft niet persé groot te zijn om impact te maken, er zit vuur en geestkracht in onze kleine gemeenschap. Ook door te laten zien: ik ben er voor je en ik luister onvoorwaardelijk. Je hoeft niet direct alles te weten van ons geloof. Ik heb zelf altijd ervaren: christen zijn is leerling zijn, een manier van leven en keuzes maken. We zijn met een vrije wil geschapen, we hebben keuzemogelijkheid van God gekregen. We willen je graag tonen dat de band met Jezus Christus inspireert, dat is geestelijk voedsel. Rust, bezinning, ontmoeting: daar komt alles samen. Hij is aanwezig, dat is bijna aanraakbaar… Ik nodig je uit, kom eens kijken, ontdek wie we zijn!”, zo klinkt het gastvrij.

De nieuwe (familie-)pastor Pauline Vermeulen-Dekker.

Rens van Ginneken