Er wonen inmiddels andere lieve zielen in hun huisje. Er wordt daar weer gezongen en gedanst. Gelukkig maar. Het is in hetzelfde huisje waar twee jaar geleden nog maandenlang schoenen bij de voordeur hebben gestaan van de vorige bewoners. De schoenen stonden te wachten op een van de gezinsleden. Om aan gedaan te worden en om er mee weg te lopen. Naar school, naar de scouting, of naar het werk. Echter, geen van die vier dierbare gezinsleden kwam nog thuis. Ze waren wel op weg, maar ze haalden het net niet.

Er was namelijk een doorgesnoven gek uit Zevenbergsche Hoek die ook gebruik maakt van dezelfde zuurstof die wij allen inademen, die wist te voorkomen dat het gezin ooit hun veilige thuishaven zou halen. Iemand die wellicht ook ooit wel eens gelukkig is geweest en naar school is gegaan, alwaar hem de wijze levenslessen zijn bijgebracht, zoals met twee woorden spreken, veters strikken, met mes en vork eten, en zelfstandig poepen.

Deze verkeershufter (is een woord dat goedgekeurd wordt door Word spellingscontrole zie ik nu) had net als het gezin geen enkele haast, maar had als hobby 250 kilometer per uur rijden en dat dan te filmen en te delen met doelloze vrienden die zijn actie dan beloonden met een duimpje. Dat is weer eens wat anders dan waardering krijgen voor wanneer je je bijvoorbeeld inzet voor een goed doel. Deze knul had geen doel. Hij leidde een zinloos leven.

Dat doet ie nu nog steeds achter de tralies. Zijn enige doel wat ie nu nog heeft, is om de nabestaanden, die nog steeds rouwtherapie krijgen, te vernederen door zich niet neer te leggen bij zijn (veel te lage) straf. Er zijn echter ook mensen, die gewoon gebruik maken van dezelfde zuurstof die wij allen inademen, die zulke wezenloze wezens verdedigen. Daar hebben we namelijk allen recht op. Maar MOETEN ze dat? Men kan dit toch weigeren? Wanneer je dat niet doet, dan spelen er andere belangen. En ben je mijns inziens ook ziek.

Hoe zit het met het geweten van mensen die dit soort eencellige schepsels willen vrijpleiten? Hebben zij zelf een gezin met kinderen? Zeggen zij ook wel eens tegen hun kinderen ‘ik hou van jullie’. Of: ‘Tot straks schatje!’ Zijn zij ook zo gelukkig als met Kerstmis het hele gezin onder de boom cadeautjes uitpakt? Zouden ze dat ook zijn met de wetenschap dat ze iemand verdedigen die een heel gezin heeft weggevaagd van deze wereld? Slaap je dan lekker?

Ik hoop dat zo’n jurist bij tijd en wijlen midden in de nacht, badend in het zweet wakker wordt, naar de slaapkamer van z’n kind rent en daar opgelucht tot de ontdekking komt dat het nog lekker ligt te slapen. En dat de schooltas al klaar staat, en de kleren die over de stoel hangen. Voorbestemd om aan gedaan te worden als zijn kind wakker wordt en een nieuwe dag tegemoet gaat. Een nieuwe dag met leven. Wat is dat toch heerlijk, levend zijn.