Door: Claudi Olieslagers

Het is druk bij Jolie Madame als ik binnenstap voor een interview met Linda. Veel vaste klanten komen nog snel een kijkje nemen bij de boutique in de Klokkenstraat, en uiteraard zijn er ook wat koopjesjagers.

“Ik ga ermee stoppen,” zegt eigenaresse Linda. Na 35 jaar heeft ze de balans op moeten maken: het is niet meer rendabel. Dit doet ze met pijn in haar hart, want al die jaren heeft ze met passie in haar winkel gestaan.

In 1990 nam Linda boutique Jolie Madame over van Marlies Delahaut. Sinds 1996 is de boutique te vinden op Klokkenstraat 14. De laatste jaren deed ze alles zelf, maar haar moeder Gonnie, Miriam en Anjes hebben in die 35 jaar bij Jolie Madame gewerkt en bijgedragen aan het succes van de boutique. “Ik ben ze daar nog steeds dankbaar voor,” zegt Linda.

Linda heeft door de jaren heen fotoboeken bijgehouden van de mode. “De mode is veranderd,” zegt ze. “Toen was het uitbundiger en chiquer. Nu is het meer casual en moet het ook tijdens het werk gedragen kunnen worden.” Maar trends keren terug, zoals de flared broek.

Een klant van het eerste uur kijkt samen met Linda in de fotoboeken en herkent stijlen en merken die ze zelf heeft gedragen. Ik hoor de “och’s en ach’s” terwijl ze samen door de boeken bladeren. Ondertussen komen nieuwe klanten binnen. Ze worden warm welkom geheten en met hun naam begroet.

“Als ik inkocht, dacht ik al: dat is leuk voor die en die,” zegt Linda lachend. “En vaak ging die klant ook met dat setje naar huis.” Een klant vertelt dat Linda altijd eerlijk was, en dat werd gewaardeerd. Bij inkoop kocht ze dezelfde tinten bij verschillende labels om zo verschillende combinaties te maken. De labels Mac, Rosner, Luisa Cerano, Betty Barclay en Nukus waren favoriete merken in de boutique. Klanten vonden het leuk om een uniek setje te hebben. “Je had ook gewoon goede en mooie merken,” vult een klant Linda aan.

Linda is het werken in de mode nog lang niet beu, maar de winkel openhouden was niet meer rendabel. “Mensen, en vooral jongeren, kopen steeds meer online,” zegt Linda. De klanten van vroeger zijn nu op leeftijd. Terwijl ze door haar plakboeken bladert, merkt ze op dat ook het maken van reclame is veranderd. “Dat gaat nu online, terwijl we vroeger kaartjes lieten drukken en modeshows organiseerden.”

“Als iedereen zo doorgaat, zijn er straks helemaal geen fysieke winkels meer. Dat zou toch jammer zijn,” zegt Linda. Haar klanten beamen dit: de persoonlijke aandacht is juist wat Jolie Madame zo bijzonder maakte.

Linda vertelt trots over haar klanten, die van heinde en verre naar Baarle kwamen om bij haar te kopen. “Ze mochten lekker gaan zitten met een kopje koffie, en ik droeg de kleding aan die ze mochten passen. “En ja, ik was eerlijk,” zegt ze met een glimlach.

Zes dagen per week werkte Linda voor Jolie Madame: vijf dagen was de winkel open en op dag zes deed ze de inkoop en administratie.

Een paar trouwe klanten lopen nog even door de winkel, op zoek naar een laatste mooie vondst. Ze vertellen dat ze altijd goed konden slagen bij Linda, ook als ze geen maatje S hadden. Maat 44-46 was ook de sterkste maat in de winkel. De klanten geven aan dat haar kleding altijd net wat anders was dan elders, dat ze welkom waren om te snuffelen of gewoon voor een kopje koffie.

“De kwaliteit van de kleding was ook goed,” zegt een klant. “Je kon er jaren mee doen.”

Tot eind april is Linda nog in de winkel te vinden. Ze hoopt zoveel mogelijk kleding te verkopen en afscheid te kunnen nemen van haar klanten. Daarna moet alles leeg, en gaat ze op zoek naar een nieuwe baan. “Ook weer in de mode,” zegt ze enthousiast. Want ze is pas 58 en nog lang niet klaar met dit mooie vak.