Zoals u wel weet, is deze regio eind 1944 bevrijd van de Duitse bezetting en waarschijnlijk heeft u ook al wel gehoord van de diverse festiviteiten rondom dit historische feit.

Zo was er afgelopen zaterdag al een re-enactment van de slag in en om Merksplas met geallieerde soldaten en soldaten in Duits uniform. Heel spectaculair om mee te maken.

Zondag was er dan eigenlijk een soort van Bevrijdingsdag in Merksplas Kolonie (hoe ironisch: dit feest vond plaats een beetje schuin tegenover het gevang).

Vijf orkesten en twee slagwerkgroepen uit de regio kwamen samen om muziek te vieren. Ieder speelde een paar nummers en dat liep lekker vlot door omdat er onder de grote overkapping plaats was voor iedereen. De overkapping was in tweeën gedeeld: terwijl op de ene helft een groep speelde ging een andere groep op de andere helft zich klaarmaken voor hun deel van het concert.

St. Remi mocht het spits afbijten en onder leiding van dirigent Peter-Paul van Esch openden wij de middag met Jupiter Hymn, een mooi gedragen stuk. Geheel in stijl speelden we een Glenn Miller-medley om daarna af te sluiten met All about that bass.

Natuurlijk hebben we rondgekeken tussen alle militaire voertuigen en ander wapentuig, maar intussen genoten we ook van de andere orkesten en zagen links en rechts wat bekende gezichten langs komen.

Terwijl de laatste slagwerkgroep vóór het podium speelde werden er zo’n 180 stoelen klaargezet voor het grote orkest onder leiding van dirigent Arne Adriaensen.

Publiek mocht meespelen

Onder zijn leiding speelden we de mars van de 1e Poolse pantser-divisie. Geloof me maar als ik zeg dat zo’n grote groep muzikanten heel indrukwekkend kan zijn; het dak ging er niet af, maar het gebouw ging wel bijna uit zijn voegen.

Speciaal voor deze gelegenheid heeft Florejan Verschueren ‘De Klokkenroof’ gecomponeerd. Het stuk vertelt over het feit dat de Duitse bezetter overal in de lage landen de klokken uit de kerktorens roofde om die dan om te smelten naar oorlogstuig.

Ik weet natuurlijk niet hoe het stuk op het publiek overkwam, maar als je zo middenin zo’n enorm orkest mee mag spelen krijg ik in ieder geval toch wel kippenvel. Prachtig, gewoonweg prachtig.

Onder het publiek waren kleine belletjes/klokjes uitgedeeld en bijna op het einde van het stuk draaide de dirigent zich om naar het publiek om aan te geven dat ze allemaal met hun klokjes mochten spelen. Weer zo’n kippenvelmomentje.

Na de laatste noot klonk een machtig applaus en componist Florejan was een van de eerste om mee te doen aan de staande ovatie. Dankjewel Florejan voor zo’n prachtig indrukwekkend muziekstuk.

We’ll meet again

En natuurlijk mag tijdens zo’n concert Vera Lynn niet ontbreken. Met 180 muzikanten brachten we haar onvergetelijke ‘We’ll meet again’, links en rechts werd er meegezongen en omdat het publiek het zo prachtig vond zette Arne het stuk nogmaals in om deze goed georganiseerde middag muzikaal af te sluiten.

Een dankwoordje is zeker op z’n plaats richting de organisatie van dit spektakel. De middag liep niet veel uit en ze hadden zelfs gezorgd dat het weer een beetje meewerkte, want zaterdags was het regenachtig en winderig, vandaag was het best wel aangenaam. Dankjewel… enne, zoals Arne al aanhaalde: we’ll meet again oftewel ‘we zullen mekaar zeker nog eens tegenkomen’.

Groetjes, F Hoorn namens St. Remi