Ik begroet Frans met een flesje wijn. “Dat heb ik nooit gedaan als ik ging interviewen” lacht hij. Tja, afscheid nemen doe je niet met lege handen. Ik, die een blauwe maandag correspondent ben, mag Frans interviewen die na tig jaar afscheid neemt als correspondent.

Door Claudi Olieslagers

Frans neemt me mee in zijn carrière als correspondent. Eigenlijk was hij leraar op de basisschool in Alphen. “Maar dat was vergaderen, vergaderen en nog meer vergaderen. Vaak zeiden we met een paar collega’s dat als we iets anders tegen kwamen, dat we dat gingen doen. De anderen zeiden het, ik deed het!”

Een heuse krant

Zo kwam Frans bij Drukkerij de Jong terecht, begin jaren 90 op ’Verkoop’. Hij had daar twee klanten: Spar NL & Schuitema C1000. ”De grootste klanten” zegt hij er vol trots achteraan. Frans was verantwoordelijk voor de folders. In die tijd werd er elke week naar elke winkel gebeld om te vragen wat er in de reclame was en wat er dus in de folder moest staan. Frans heeft altijd met plezier bij Drukkerij de Jong gewerkt en voor zijn afscheid werd een heuse krant gemaakt.

Ogen en oren open

Frans schreef ook wel eens voor ’Ons Weekblad’. Hij deed dat al voor Gloria UC en voor de andere activiteiten waar hij bij betrokken was. Maar toen hij met pensioen ging en Ed Ragas overleed ging hij meer en meer schrijven. Vooral over de Gemeenteraad schreef hij graag en veel... beidde Gemeenteraden! Maar zeker ook de activiteiten in het dorp waar hij actief bij betrokken was, kregen de nodige aandacht. “Ik hield altijd mijn ogen en oren goed open. Bijvoorbeeld als op de Loswal eerst een Belgisch bedrijf lijnen kwam trekken en weken later een Nederlands bedrijf, schreef ik daarover.” Ook vertelt hij dat mensen wel eens boos reageerden op een stukje. “Je kunt niet alleen maar leuke dingen schrijven, of ik wist al iets wat ik in de krant zette en wat eigenlijk nog niet mocht.” Hier moet hij zelf om lachen, Frans had zo zijn bronnen in Baarle.

Typemachine

Hij vertelt dat hij ook voor De Stem heeft geschreven. In de beginjaren liep hij dan naar de bus en nam de buschauffeur het mee naar Breda. “Het was nieuws en moest zo snel mogelijk in Breda zijn.”

Het inleveren van stukjes begon op een gewone typmachine, daarna kwam de computer met een floppy en later de usb stick. Nu loggen we in. Een ding is niet veranderd; op woensdagochtend voor 10 uur moet het binnen zijn. En dat betekende soms op dinsdagavond nog schrijven. Frans heeft het altijd leuk gevonden om te schrijven voor ’Ons Weekblad’. Vooral de ’notabelen’ hadden hem wel eens nodig, als die iets te vertellen hadden of afscheid namen van hun werkzame leven. Frans heeft ook wel eens geïnterviewd met een dictafoon, maar dat was het niet. ”Terwijl ik aan het schrijven ben in mijn schriftje zegt hij “zo deed ik het ook”.

Los te laten

Inmiddels zit stukjes schrijven er helaas niet meer zo in. ”Ik merk dat ik ouder word en mijn geheugen me soms in de steek laat. Dat mag toch... maar dan is het ook tijd om dingen los te laten.” Frans lacht erbij.

Ik vraag hem nog snel even of hij wat tips heeft voor me heeft? Hij moet erom lachen, maar hij heeft ze. “Ogen en oren openhouden, abonneren op heel veel nieuwsbrieven en Ctrl-C // Ctrl-V (oftewel plakken en knippen). Beter goed geleend, dan slecht verzonnen.”

Dat zei ik ook altijd

Terwijl ik nog een foto maak van Frans, zegt hij “dat was vroeger bijna niet, foto’s in het krantje. Overigens wel goed dat jij bent gaan schrijven hoor. Baarle heeft twee gemeentes en daar is genoeg over te vertellen. Je leert het dorp wel kennen.” Dat laatste kan ik alleen maar beamen met nog maar drie maanden op de teller.

Ik bedank Frans nogmaals voor alles wat hij voor ’Ons Weekblad’ heeft betekend en beloof hem een mooi stukje te schrijven. Hij antwoord met: “dat zei ik ook altijd als ik afscheid nam na een interview”.