Op 13 oktober 1944 is de omgeving van de ‘vijfsprong’ in Ulicoten het toneel van oorlogsgeweld. Engelse soldaten sneuvelen in gevecht met Duitse troepen. Ook vindt er een bombardement plaats. Neel, een jongen van 12 gaat een paar dagen later naar de gesneuvelden kijken. Een van de gesneuvelden is de 19 jarige Charles Henri Hunter. In tijden van oorlog en schaarste besloot de 12 jarige Neel de schoenen van Hunter mee te nemen. Ze waren te groot, maar bruikbaar. “Het was oorlog hé, potverdikke” zegt Neel in een filmpje dat u op internet kunt vinden.
Door Claudi Olieslagers
Koen Bolckmans doet onderzoek naar Britse militairen die gesneuveld zijn. Zijn interesse hierin is op de lagere school geboren, toen Felix Roelen over de oorlog kwam vertellen. Opgeteld met de verhalen van zijn opa raakte Koen geïnteresseerd en probeert hij feiten boven water te krijgen. Afgelopen vrijdag 13 oktober vertelt hij het verhaal van de tien Britse soldaten die zijn omgekomen in Baarle en Ulicoten en daar ook begraven liggen. Koen vindt vooral de persoonlijke verhalen interessant. Vol passie vertelt hij de feitjes (uit zijn hoofd) in de Bremerpoort. Hij heeft de gezichten achter deze graven achterhaald. Zijn onderzoek stopt niet, steeds komt er weer iets boven; een paar dagen geleden kreeg hij nog een document in handen van Pastoor van Strien die een belangrijke rol heeft gespeeld in het herbegraven van de soldaten in Ulicoten toentertijd. Koen probeert ook nog steeds contact te krijgen met de familie van een van de overleden soldaten.
Na afloop van zijn verhaal wordt door de vrouw en dochter van Neel de maquette onthuld. De maquette was gemaakt ter ere van de 75-jarige bevrijding en nu precies vier jaar later terug ’thuis’ in Ulicoten. Visit Baarle draagt de maquette officieel over aan Stichting ’t Dorpshuis in Ulicoten waar het zal blijven staan!
José van Dun is blij dat de maquette weer terug is. “Het hoort in Ulicoten” maar ze hoopt terecht dat oorlog niet meer aan de deur komt. Zeker in tijden waarin oorlog en geweld weer opspelen.
Dochter Corine van Neel heeft haar zakdoekjes nog vast. “Mooi, maar dit verhaal had nooit mogen gebeuren.” Ze vertelt dat pa heel zijn leven daar last van heeft gehad. Gelukkig heeft het geen invloed op de jeugd van Corine en haar zus gehad. Ze hoorde het verhaal pas echt toen ze volwassen waren. Het verdriet dat dit verhaal met zich meebracht, hield pa verborgen voor zijn kinderen, maar deelde het met Anna zijn vrouw. De vrouw van Neel geeft aan dat het heel veel ellende met zich mee heeft gebracht. Haar man heeft heel veel verdriet hierover gehad. Neel is in 2018 overleden, ook in oktober. En hoe toevallig is dat 13 oktober op vrijdag is dit jaar. De dag dat Neel altijd graag ging biljaren in ‘t Dorpshuis. Heel veel dingen komen samen weer in Ulicoten. Dochter Corine vertelt nog dat de rouwboeketten van Neel toen hij begraven was op het graf van Hunter zijn gelegd.
“Neel de schoenen van Hunter. Hunter de bloemen van Neel.”